Het was meer dan een hobby, de man lééfde paarden. Waar anders dan in z’n manege zou het topfeest moeten plaatsvinden? Het was een idee dat in z’n hoofd al tot perfectie was doorgevoerd. En dan beslist het leven toch anders. Hij ging heen en liet een onvergetelijke herinnering achter.

Als één man achter hem

De high-end uitvaart ademde tot in de puntjes zijn liefste wens. Zodat de 700 genodigden als één man zeiden ‘precies zo had hij het gewild’. Zo verdrietig als dit weerzien was, het was toch goed. Omdat hij sprak, in de vorm van de paarden die toekeken terwijl het twaalfgangendiner werd bereid. Omdat hij sprak, in de vorm van de techniek die ervoor zorgde dat de dienst in de kerk in meerdere talen te volgen was. En omdat hij sprak, in de vorm van de kermis die tijdens de kerkdienst de toeters en bellen respectvol dimde. Zo is er dan misschien geen leven na de dood. Maar de herinnering aan een leven is onvergetelijk.